چنان آروم و باشخصیت نشسته بود! صدایی از گل پسرم نیومد، نه تکونی خورد، نه نا آرومی کرد، نه بهونه آورد ... هیچی! یک دختر 2 ساله روبه روش بود که پیرایشگاه را گذاشته بود رو سرش، وروجکم با چشمانی متعجب نگاهش می کرد که این برای چی این کارها را می کنه! البته آرایشگره هم خیلی وارد بود. اصلاً پیرایشگاهش مخصوص کودک بود! ولی به هر حال وروجکم رو سفیدم کرد. خلاصه که پسرم مثل ماه شده! دیگه کاملاً قیافه اش پسرونه شده!
یک جایی درباره تست هوش خواندم، یادم نیست کجا! ولی من باهاش موافق نیستم! نه این که بگم بچه هایی که نمره بالا گرفتند باهوش نیستند، منظورم اینه که اون هایی که نمره خوب نمیارند دلیلی نداره کم هوش باشند. اگه قبول ندارید بگذارید یه خاطره ای ( بهش میگند خاطره؟؟؟؟؟ ) را تعریف کنم:
برادر من تا 2 سالگی هیچ صدای معنی داری از دهان مبارکشون خارج نشد و تا 4 سالگی نتونست خوب حرف بزنه و منظورشو بیان کنه، حتی ما هم گاهی نمی فهمیدیم چی می خواهد. مامان من این شازده را هر جایی که می دونست و می تونست برد و کاری نبود که نکنه! دیگه کم کم مربی ها و دکترها و ... نا امید شدند و آب پاکی را ریختند رو دست مامانم! که بعله پسر شما از لحاظ هوشی مشکل داره! خوب فکر می کنید چی شد؟؟؟ الان خان دایی دارند در رشته مهندسی عمران یکی از بهترین دانشگاه های دولتی درس می خوانند! اگه حرف اون متخصصان گرام درست بود الان برادر من باید سیکلش را هم به زور می گرفت!

-----------------------------------
پیوست: وروجک هنوز غیر از مامان و نینی و اَو و هاپووووووووو نتونسته کلمه جدیدی بگه ( تازه اون ها را هم خیلی با رغبت نمی گه! ) نکنه بچه ام به داییش بره؟؟؟؟ وای من عاشق پر حرفی های بچگونه ام!