سلام

من هم يك پدرم

حسي مشابه حس شما به ريحانه خودم دارم. منم از اين كه بعضي ها بعضي حس هامو متوجه نميشن دردم مياد.

من هم زحمت ها و سختي ها و اذيت هايي كه به خاطر همسر و فرزندم مي كشم برام لذت بخشه.

آدم رو آرماني بار مياره

اونا هم زحمت هايي كه من باشون ميشم رو ارج مي گذارند. هر كي با روش خودش. همانطور كه من زحمات و اذيت هاي همسرم رو ارج مي گذارم. اينو ميشه يه جورايي رسم ادب هم دونست.

نوشته تون منو يا ايه اي از قرآن انداخت كه خدا فرمود من كساني رو كه به خاطر من اذيت ميشن و زحمت ميكشن خيل دوستشون دارم

عاشقشونم